Dzisiaj Centre du Dialogue żyje nadal. Pielęgnuje tradycję dialogu. Nie boi się tematów ważnych i kontrowersyjnych. Zaprasza gości o różnych światopoglądach. Wszystko po to, by poszukiwać prawdy, by tworzyć przestrzeń do wspólnego działania.

Z okazji jubileuszu Centre du Dialogue przypominamy gości tego miejsca i idee, którymi Centre du Dialogue żyje. Zapraszamy na wirtualną wędrówkę do miejsc, które odwiedzał ks. Józef Sadzik i na spotkania z osobami, które spotykał.

Aleksandra Anna Moskal

Czego kultura dzisiaj oczekuje od religii, nie tylko w Polsce? Mnie się wydaje, że na to najlepiej odpowiedział Karol Marks. Nie mam na myśli tego słynnego zdania, że religia to opium dla ludu, tylko to zdanie, które poprzedza owo słynne, mianowicie: religia jest oddechem duszy w bezdusznym świecie. I właśnie w tym spłaszczonym świecie kultury horyzontalnej chrześcijaństwo może i powinno przywrócić, dać ludziom przeżycie wielkiej amplitudy ich losu, wielkiego dramatu ludzkiego, inności, głębi, tajemnicy. Po prostu dzisiaj, kiedy człowiek najczęściej staje wobec takiego konsumpcyjnego wyboru, czy mieć albo nie mieć, albo mieć więcej i mieć mniej, to trzeba by powiedzieć, że są jeszcze takie wybory jak zło i dobro, jak ocalenie i zatracenie siebie. Chrześcijaństwo jest tą religią, która mówiła i mówi: cóż pomoże człowiekowi choćby zyskał cały świat, a stracił swoją duszę. Chrześcijaństwo, które jest przecież ideą antykonsumpcyjną, która proponuje stosunek nie tylko, na pewno nie w większym wymiarze ofiarnym, ale na pewno stosunek bezinteresowny do świata w stosunku do piękna. Kiedy Chrystus mówił: popatrzcie na lilie, popatrzcie na ptaki, to właśnie proponował ludziom tego rodzaju spojrzenie. Chrześcijaństwo, które ratuje prawa ludzkie. Ba, ale tutaj właśnie to chrześcijaństwo, ten Kościół musi zacząć respektować te prawa wewnątrz siebie, musi się sam wyzbyć cech totalitarnych, które przekazał innym późniejszym formacjom. I tutaj jest właśnie problem i struktur, i problem instytucji. […]

Jakiego chrześcijaństwa szukają, czego w chrześcijaństwie szukają twórcy, ci ludzie, którzy tworzą elitę współczesnej kultury polskiej? Swego czasu, za poduszczeniem mego znakomitego przyjaciela, powziąłem szaleńczy pomysł napisania książki o tym, co zostało z chrześcijaństwa w kulturze polskiej, to znaczy miał to być szereg rozmów nie z zawodowymi katolikami i nie z zawodowymi komunistami, tylko z tą trzecią siłą w Polsce, to znaczy z wielkimi artystami. Ten zbożny zamiar niestety upadł, ale jedno pozostało: mianowicie ci wszyscy ludzie, więc socjologowie, filozofowie, pisarze, artyści, reżyserzy, ci wszyscy ludzie okazali się być często pod silnym urokiem chrześcijaństwa, ale jego wartości moralnych, jego wartości, powiedziałbym, etycznych i estetycznych, natomiast oni wszyscy byli heretykami w tym znaczeniu, że hairesis to jest wybór i że człowiek wybiera sobie coś, co akceptuje, a odrzuca resztę rzeczy. […] Na pewno chrześcijaństwo powinno dawać kulturze polskiej tę tonację tradycji zakorzenienia historii, ten wymiar historyczny w najgłębszym sensie, ale z drugiej strony to musi być to chrześcijaństwo, które w Kościele katolickim podjęło przez Sobór Watykański dzieło wielkiej przemiany postaw i myślenia. Bo to właśnie Sobór Watykański II w konstytucji Gaudium et spes proklamował te cechy kultury, których ocalenie uważamy za najważniejsze i w Polsce, i na świecie, mianowicie jej pluralizm i wolność kultury. I to właśnie Sobór Watykański II powiedział, że ani Kościół, ani państwo nie powinny określać modelu ani treści kultury.

Janusz St. Pasierb